De Zulu-oorlog in 1879 was het zoveelste bewijs dat de expansiedrift van Groot-Brittannië geen grenzen en geen mededogen kende. Al was er nu wel één verschil. De Zulu’s boden weerstand. Dat maakten de Britten niet vaak mee als ze oorlog voerden tegen de oorspronkelijke bewoners van hun koloniën. Tijdens de Slag bij Isandlwana werd meer dan zeventig procent van het 1800 man tellende Britse leger afgeslacht. Reden voor enkele voetballers uit de buurt van Sheffield om een team te vormen en geld in te zamelen voor de families van slachtoffers.
De verzameling voetballer noemden zich al snel de Sheffield Zulu’s. Met speren, schilden en andere attributen kwamen ze het veld op. Om de uitstraling wat meer cachet te geven zeiden ze dat ze al het materiaal ‘rechtstreeks van het slachtveld hadden gekocht’. Voorafgaand aan elke wedstrijd werd er een Zulu-dans gehouden om de tegenstander te imponeren. Niets werd aan het toeval overgelaten. Met houtskool verfden ze zichzelf zwart. Aan tenue hingen veren, op het hoofd prijkte een tooi.
Toen de toeschouwers de opstelling van de Sheffield Zulu’s onder ogen kregen, zagen ze bijzondere namen. Ulmathoosi stond op doel; achterin prijkten namen als Cetewayo en Methlagazulu; en op het middenveld speelden Sirayo en Dabulamanzi. Tegenstanders waren Brits tot op het bot, voetballers met namen als Smith, Young of Cole.
Succes maakt een einde aan de Sheffield Zulu’s
Maar het was niet alleen maar uiterlijk vertoon. Het Zulu-elftal kon behoorlijk goed voetballen. Gerenommeerde Engelse clubs werden opzij geschoven en de roem snelde de Zulu’s vooruit. Er kwamen steeds meer mensen kijken naar de voetballende verkleedpartij. Op een gegeven moment werd de grens van tweeduizend toeschouwers overschreden. Ter vergelijking: naar de finale van de FA Cup kwamen dat jaar vijfduizend mensen kijken. Het geld voor de nabestaanden stroomde binnen.
Steeds meer mensen wilden deel uitmaken van het succes. Zelfs Engelse internationals boden zich aan om met de Zulu’s mee te spelen. De ploeg verliet South Yorkshire en het circus trok door Engeland en Schotland. Het succes zorgde ook voor rumoer. In het geruchtencircuit fluisterde men dat niet al het geld naar de nabestaanden ging. De voetballers zouden zelf ook een zakcentje overhouden aan hun optredens
Het was de vooravond van betaald voetbal in Engeland en men leefde nog volgens de amateurregels. Het ging zelfs zover dat de spelers werden geschorst door de bond. Vijf jaar later begon uiteindelijk het professionele voetbal. Een van de eerste teams in Sheffield die ging betalen was Sheffield Rovers. De kern van dat team bestond uit spelers van de Sheffield Zulu’s.
Andere verhalen:
Hoe een Paraguayaanse halfgod na 32 jaar eindelijk rust vond
