Matthijs Snepvangers
Voetbal, WK

Van Maradona tot Bolivia: shirtdebacles tijdens het WK

Als de kleuren van je televisie net wat slecht hebt afgesteld, dan lijkt het alsof Virgil van Dijk of Steven Berghuis niet het thuistenue van het Nederlands elftal aanhebben. Het kleurenpalet van Nike blijkt een tint oranje in huis te hebben die tegen geel aanschurkt. Een felle novemberzon in Qatar kan het verschil maken tussen de vertrouwelijke vorstelijke kleur en willekeurig geel. Toch verraden elementen dat het gaat om een shirt van het Nederlands elftal.

In de geschiedenis van het WK is het zeven keer voorgekomen dat nationale elftallen in een tenue hebben gespeeld dat niets met hun land te maken had. Zo is het meermaals voorgekomen dat landen tijdens een WK-wedstrijd het shirt van een plaatselijke voetbalclub om de schouders hadden hangen. Daarnaast hebben toplanden als Brazilië en Argentinië in hun lange voetbalgeschiedenis WK-wedstrijden gespeeld in kledij die halsoverkop was geregeld. Een overzicht van afwijkende WK-shirts door de geschiedenis heen:


Twee shirtfiasco’s tijdens Bolivia’s eerste twee WK-wedstrijden

Wedstrijdfragment van Brazilië – Bolivia in 1930 | Foto: onbekend

Montevideo • 17 juli 1930 • Groepsduel
Brazilië – Bolivia 4-0

Het allereerste wereldkampioenschap voetbal is een vat vol romantische verhalen. Europese landen die per boot naar gastland Uruguay gaan. De scheidsrechter die tijdens Frankrijk – Argentinië te vroeg affluit. Of Uruguay dat vijf dagen later aan het toernooi begint dan gepland, omdat voetbaltempel Estadio Centenario nog niet af is.

In die melange van knulligheid kunnen ook de shirtdebacles van Bolivia worden opgenomen. Het land is tijdens het WK samen met Joegoslavië en Brazilië ingedeeld in een poule van drie. De mannen van bondscoach Ulises Saudeco zijn duidelijk de zwakste broeder in de groep en verliezen beide duels met 4-0. Bolivia drukt dan ook niet sportief het stempel op het WK van 1930. Het zijn de shirts van de Zuid-Amerikanen die opzien baren.

Als eerbetoon aan gastland Uruguay verschijnen de Boliviaanse spelers voorafgaand aan de wedstrijd tegen Joegoslavië met een shirt waar een letter op is gestikt. Elke voetballer heeft een andere kapitaal gekregen, die groot op de borst pronkt. Als de spelers naast elkaar gaan staan dan kunnen de achthonderd voetbalfans vanaf de tribunes makkelijk de uitroep ‘Viva Uruguay’ lezen. Op het eerste gezicht een mooie hommage, die uiteindelijk zou eindigen in onbedoelde onderbroekenlol.

Bolivia met een hommage aan gastland Uruguay | Foto: Arturo Carbonell Debali

Meerdere groepsfoto’s worden er gemaakt van het elftal. De plaatjes schetsen een mooi tijdsbeeld. De broeken die over de knieën vallen, de lomp ogende voetbalschoenen en de touwtjes aan de boordjes van de truien, ademen de oertijd van het voetbal. De tekst ‘Viva Uruguay’ is op bijna alle afbeeldingen te lezen. Behalve op de foto die het beroemdst zou worden. Daarop vormen de spelers samen de tekst ‘Viva Urugay. De aanvaller die de derde U draagt, ontbreekt op het moment dat de fotograaf afdrukt.

Er gaan verschillende verhalen rond over waarom Gumersindo Gómez niet op de groepsfoto staat. Een van de meest gangbare vertellingen in Bolivia is dat hij diarree heeft en daarom nog in de kleedkamer zit. De meest waarschijnlijke anekdote is dat het kiekje met tien spelers na de wedstrijd is gemaakt en de andere foto’s daarvoor. Gómez heeft tijdens de wedstrijd namelijk zijn been gebroken en wisselen is in 1930 niet toegestaan. Bolivia eindigt de wedstrijden dus met tien man.

Bolivia met de onbedoelde ‘woordgrap’ Viva Urugay | Foto: Arturo Carbonell Debali

Lettergate zou niet het enige shirtfiasco zijn van Bolivia in Uruguay. Drie dagen na het treffen met Joegoslavië staat er een onderonsje met buurland Brazilië op het programma. Beide landen hebben dan al verloren van Joegoslavië. Omdat alleen de groepswinnaar doorgaat naar de knock-outfase, wordt er een wedstrijd om de eer gespeeld.

De shirts met letters zijn op die 17de juli ingeruild voor een wit shirt met zwarte broek. Wit is op dat moment de kleur van het nationale voetbalshirt. Dit zorgt voor een probleem. Want Brazilië beschikt op dat moment nog niet over het traditionele gele shirt (waarover later meer) en staat ook in het wit aan de aftrap.

Uiteindelijk trekt Bolivia aan het kortste eind. In de catacomben van het net opgeleverde Estadio Centenario liggen de shirts van gastland Uruguay. De lichtblauwe sweaters leveren geen geluk op. Weer staat het 4-0 na negentig minuten. Tien dagen later wordt Uruguay in dezelfde shirts de eerste wereldkampioen.

Bolivia met een hommage aan Chili in 1945 | Foto: onbekend

Letters op de voorkant van het nationale shirt lijkt een Boliviaanse traditie. Bij de Copa América van 1945 brengt Bolivia weer een eerbetoon aan het gastland. Het Zuid-Amerikaanse kampioenschap vindt dat jaar plaats in Chili en dit keer is de tekst ‘Viva Chile’ op de romp van de spelers te lezen.


Wunderteam in het shirt van Napels

Duitsland-aanvoerder Fritz Szepan (links) en Oostenrijk-aanvoerder Johann Horvath (rechts) | Foto: DFB

Napels • 07 juni 1934 • Troostfinale
Duitsland – Oostenrijk 3-2

Het wereldkampioenschap van 1934 is voor Oostenrijk een deceptie. In de jaren voorafgaand aan het mondiale eindtoernooi lijkt het land haast onverslaanbaar. De Central European International Cup, een verre voorloper van het Europees kampioenschap, wordt in 1932 gewonnen. Het team is toonaangevend op het Europese vasteland. Het levert de voetbalsterren van bondscoach Hugo Meisl zelfs de bijnaam Wunderteam op

Voor niets anders dan de titel gaat Oostenrijk in 1934 naar het WK in Italië. Alleen, dat is volgens de overlevering gerekend buiten Mussolini en zijn trawanten. Een nooit bewezen samenzwering van Il Duce en de Zweedse scheidsrechter Ivan Eklind zou voor een Oostenrijkse uitschakeling hebben gezorgd. Feit is dat de halve finale van het WK verloren gaat tegen gastland Italië door een discutabel doelpunt. Volgens het geruchtencircuit uit die tijd heeft Mussolini zijn hand in die scheidsrechterlijke dwaling.

Wat rest voor de Meislmannen is de troostfinale. In Napels mist Oostenrijk haar smaakmaker, spits Matthias Sindelar. De dan 31-jarige aanvaller wordt door sommigen gezien als beste vooroorlogse voetballer. Alleen ‘Der Papierene‘ is geblesseerd geraakt tijdens het verhitte duel met de Italianen. Vanaf de zijkant ziet hij hoe zijn ploeg al na 25 seconden tegen een 1-0 achterstand aankijkt. Dit ondanks de publieke steun voor het Wunderteam, De Napolitanen zijn vanwege een bijzonder voorval op hand van de Oostenrijkers.

Het heeft alles te maken met de shirts die het land draagt. Op het moment dat de Duitser Ernest Lehner de 1-0 binnenschiet, heeft Oostenrijk zijn eerste verlies al moeten nemen. Zowel Oostenrijk als Duitsland lopen in een snikheet Napels, voorafgaand aan het eerste fluitsignaal, het veld op in hun traditionele witte shirt.

Loting voor wie van shirt moet wisselen

Een schouwspel met 22 spelers, die alleen de meest heldere tint van het kleurenpalet dragen, kan de zevenduizend toegestroomde supporters niet worden aangedaan. Daarom mag een jong Italiaans knaapje een briefje pakken uit een hoge hoed. Op het briefje staat de naam van welk land in het wit mag blijven spelen. Duitsland wint de loterij en zodoende kon Oostenrijk in allerijl op zoek naar een uittenue.

Er worden mensen afgevaardigd om in Napels een shirt te zoeken dat afwijkt van wit. Ondertussen houden de Oostenrijkse en Duitse spelers een bijzonder lange warming-up. Dit moet om de steeds onrustig wordende fans te kalmeren. De aftrap is door de officials uitgesteld. Op de tribunes weten maar weinig mensen wat er aan de hand is.

Terwijl de sterren van het vooroorlogse voetbal hun spieren rekken en strekken, heeft iemand wedstrijdkleding van de plaatselijke voetbalclub Napoli gevonden. ‘We moesten wachten tot er wintertruien uit de stad werden gebracht’, zegt Oostenrijk-middenvelder Josef Smistik twintig jaar na het voorval. De kleding is volgens hem veel te warm voor de ‘broeierige hitte’ in Napels. Mede door de warme truien verliest Oostenrijk met 3-2 van het land waar ze vier jaar later door bezet zouden worden.

IN 1922 ook al shirtproblemen bij Duitsland – Oostenrijk

Opvallend is dat twaalf jaar eerder beide voetbalteams met precies hetzelfde probleem kampen. Duitsland komt in april 1922 voor een vriendschappelijke wedstrijd naar Wenen. Vlak voor de aftrap komen de spelers erachter dat beide teams de wedstrijd in het wit willen spelen. De wedstrijd is georganiseerd op de Weense heuvel Hohe Warte, waar ook het stadion van First Vienna FC zich bevindt. De Oostenrijkse gastheren trekken daarom de gele shirts van de plaatselijke voetbalclub aan.

Sommige bronnen zeggen dat Oostenrijk tijdens de troostfinale niet in de shirts van Napoli speelt, maar in het eveneens blauwe plunje van Lazio Roma. Dit lijkt onwaarschijnlijk. Kranten en tijdschriften uit die tijd geven namelijk aan dat de wedstrijd ongeveer een half uur later begint dan gepland, omdat men vlak voor de aftrap erachter kwam dat beide landen in een wit shirt hun opwachting willen maken. Volgens de overlevering zouden de treindiensten in het Italië van 1934 subliem zijn. Dat meegenomen, duurt het alsnog langer dan een half uur om de afstand tussen Rome en Napels af te leggen.


Mexico en Zwitserland allebei in het bordeauxrood

Mexico voorafgaand aan de wedstrijd tegen Zwitserland | Foto: Onbekend

Porto Alegre • 2 juli 1950 • Groepswedstrijd
Zwitserland – Mexico 2-1

Voetballiefhebbers hoeven niet lang na te denken over de kleuren waarin Nederland en Mexico spelen op het moment dat Arjen Robben zorgt voor de hashtag #NoEraPenal. Beide landen zijn gezegend met nationale tenue in een opvallende kleur. Toch is groen niet altijd de kleur geweest van de shirts waarin de Mexicanen voetballen. Zowel op het WK van 1930 als in 1950 maakt Mexico haar opwachting in een bordeauxrood shirt. In 1958 zou het land uiteindelijk de overstap maken naar de huidige groene kleur.

Het rode tenue van Mexico zorgt in 1950 voor een probleem. Het land is net als tegenstander Zwitserland al uitgeschakeld in de poulefase. Samen moeten ze uitmaken wie de derde plaats pakt achter Brazilië en Joegoslavië. Het niemendalletje vindt plaats in het Braziliaanse Porto Alegre. Daar komt men erachter dat Zwitserland ook in het rood speelt.

Scheidsrechter Ivan Eklind, die in 1934 ook al tijdens de wedstrijd tussen Oostenrijk en Italië met de fluit rondloopt, vindt dan ook dat de tenues van de landen te veel op elkaar lijken. Hij gooit een muntje op om een team aan te wijzen dat van shirt moest veranderen. Mexico wint de toss. Uit eergevoel kiest het land ervoor om een afwijkend shirt aan te trekken. Dit wordt het shirt van Cruzeiro. Niet het befaamde team uit Belo Horizonte waar de Braziliaanse Ronaldo tegenwoordig eigenaar van is, maar een laagvlieger uit de speelstad.

Zodoende speelt Mexico in blauw-wit gestreepte shirts tegen de Zwitsers. In dat tenue wordt met 2-1 verloren. Waardoor het land als laatste eindigt in de poule.


Argentinië in de kleur van Brazilië

Op de borst van de Argentijn (links) is het logo van IFK Malmö te zien | Foto: DFB

Malmö • 08 juni 1958 • Openingswedstrijd
West-Duitsland – Argentinië 3-
1

Zowel in de openingswedstrijd als tijdens de eindstrijd van het wereldkampioenschap 1958 speelt een land niet in haar eigen shirt. Over de finale tussen Zweden en Brazilië in het volgende blokje meer. Eerst over het shirtdillema dat speelt voorafgaand aan de wedstrijd tussen regerend wereldkampioen West-Duitsland en outsider voor de titel Argentinië.

Scheidsrechter van dienst in het Malmö Stadion is de Engelsman Reginald Leafe. Hij zal tijdens zijn latere loopbaan een aantal opmerkelijke wedstrijden fluiten. In de Europa Cup 1-editie van 1960 keurt hij vier doelpunten af tijdens Barcelona – Real Madrid. Een jaar later is hij de eerste scheidsrechter die een Europa Cup-wedstrijd staakt. Tijdens het onderonsje tussen Rapid Wien en Benfica legt hij twee minuten voor tijd het duel stil vanwege een veldbestorming door het publiek. Dat is toekomstmuziek als hij tijdens de openingswedstrijd van het WK bij beide teams een inspectie houdt.

Ingekleurde foto van West-Duitsland – Argentinië tijdens het WK van 1958 | Foto: DFB

Leafe kijkt naar de shirt die beide teams aanhebben en trekt zijn conclusie. Volgens hem lijken het wit van West-Duitsland en het hemelsblauw met wit van Argentinië wel heel veel op elkaar. Omdat de Zuid-Amerikanen het uitteam vormen, worden ze gesommeerd om een ander kleur tenue te kiezen.

Nu blijkt Argentinië geen uittenues te hebben meegenomen naar het andere eind van de wereld. Daardoor moet een official van het land halsoverkop op zoek naar een alternatief. Dat wordt gevonden bij een voetbalclub uit de stad Malmö.

Vaste stadionbespeler Malmö FF valt in het selectieproces af als mogelijkheid. Die club draagt tijdens thuiswedstrijden ook lichtblauw met wit. Daarom wordt er naar andere clubs uit de stad gezocht. Na voltooing van een kleine queeste treden de Argentijnen aan in het geel van IFK Malmö. Op foto’s is te zien dat het logo van de Zweedse club op de borst van de Argentijnen prijkt. Het land verliest in het geel de ouverture van het WK. Geel, zou dat WK ook de kleur worden waarin erfvijand Brazilië de voetbalwereld betovert..


Waarom Brazilië in het geel of blauw speelt

Brazilië vlak voor de WK-finale van 1958 | Foto: FIFA

Solna • 29 juni 1958 • Finale
Brazilië – Zweden 5-2

Thuiswedstrijden in het geel en uitwedstrijden in het blauw. Het zal niet verwonderlijk zijn dat in het katholieke Brazilië bijgeloof een enorm belangrijke rol heeft gespeeld in het bepalen van de kleuren waarin het nationale team speelt. Daar liggen twee WK-finales aan ten grondslag.

Het geel hangt nog niet over de Braziliaanse schouders tijdens het laatste pouleduel van het wereldkampioenschap van 1950 in eigen land. Een wedstrijd die tot op de dag van vandaag een litteken vormt in de nationale geschiedenis. Er is dat jaar geen finale, maar een poule waar de WK-winnaar uit moet voortkomen. Rivaal Uruguay wint in een bomvol Maracanã met 2-1 de beslissende wedstrijd van de Seleção. Het voetbalgekke Brazilië is dagenlang in rouw en allerlei randzaken krijgen de schuld van de nederlaag.

Een van die futiliteiten is het witte shirt waarin de Brazilianen de verloren eindstrijd spelen. Het is vervloekt volgens de fans. Het tenue straalt niet genoeg ‘Brazilië’ uit en wordt daarom in de ban gedaan. Aangezien in je blote bast spelen geen optie is ,wordt er naar een nieuw tenue gezocht. De speurtocht gaat via de Braziliaanse krant Correio da Manha. Het dagblad schrijft een ontwerpwedstrijd uit.

Braziliaan die fan is van Uruguay

Er is een eis die aan de deelnemers wordt gesteld. In de nieuwe outfit moeten de vier kleuren van de Braziliaanse vlag terugkomen. Inzenders dienen dus de kleuren geel, groen, blauw en wit te gebruiken.

Ongeveer vierhonderd mensen sturen schetsen naar Correio da Manha. Een geboren Braziliaan, die fan is van Uruguay wint de wedstrijd. Het gaat om de 19-jarige illustrator Aldyr Garcia Schlee. Hij kiest voor een geel shirt met groene kraag, daaronder een blauwe korte broek waarin witte verticale strepen zijn verwerkt.

De eerste wedstrijd waarin Brazilië de nieuwe uitdossing aan het voetbalpubliek toont, is op 14 maart 1954. In Rio de Janeiro wordt Chili met 1-0 verslagen, Het duurt nog vier jaar voordat vooral het gele shirt wereldwijde faam krijgt. In 1958 toveren Didi, Vavá en natuurlijk Pelé met hun voeten. De Brazilianen halen redelijk gemakkelijk de finale en komen daar tegenover het enige andere land dat ook in gele shirts en blauwe broeken speelt: gastland Zweden. Aangezien de Brazilianen geen uitshirt hebben meegenomen naar Europa en Zweden in eigen land in het geel wil spelen, moet er worden geloot wie er in het thuistenue mag uitkomen.

Nossa Senhora Aparecida

Brazilië is niet aanwezig bij de trekking en wordt veroordeeld tot het spelen in een andere kleur shirt. Bij de Zuid-Amerikanen gaan al snel de geruchten rond dat ze witte tenues aan moeten trekken. De shirtkleur waar de finale van 1950 in was verloren. Vooral de oudere spelers zien daar als een berg tegenop. De moedeloosheid maakt zich steeds meer meester van de finalist. Het sluimert door totdat het hoofd van de Braziliaanse afvaardiging, Paulo Machado de Carvalho, er een stokje voor steekt. Hij kiest er met enige bluf voor dat zijn land in het blauw gaat spelen. Tegen zijn gelovige spelers zegt hij dat het blauwe tenue geluk brengt, omdat dat de kleur is van de mantel van Nossa Senhora Aparecida, Ze wordt gezien als de belangrijkste patrones van Brazilië. In het religieuze land vereren de gelovigen haar beeld.

Een afvaardiging van de Brazilianen gaat daarom Stockholm in en koopt genoeg blauw shirts. Die worden vervolgens in het trainingskamp versierd met de emblemen die even daarvoor van de gele tenues zijn afgehaald. De shirts en misschien wel Nossa Senhora Aparecida brengen geluk, want Zweden wordt in de eindstrijd met 5-2 verslagen. Daardoor behalen de Brazilianen hun eerste wereldtitel en hebben ze voortaan een vaste kleur voor het uittenue.


Les Bleus in le vert

Frankrijk-speler Jean Petit in de shirt van Kimberly | Foto: Wikipedia

Mar del Plata 10 juni 1978 Laatste groepswedstrijd
Frankrijk – Hongarije 3-1

De vorige voorbeelden komen uit een tijd dat zwart-wit en sepia de boventoon voeren in video’s en foto’s. Dat is in 1978 anders. Wellicht is daarom het groen-witte shirt, waarin Frankrijk het tegen Hongarije opneemt, het bekendste voorbeeld van een clubtenue op een WK.

Dat Frankrijk die laatste groepswedstrijd in het tenue van Club Atlético Kimberly uit Mar de Plata speelt, komt door voetbalbobo Henri Patrelle. De FIFA is door alle schade en schande van de vorige WK’s wijs geworden en stuurt in januari 1978 een memo naar beide voetbalbonden. Hongarije moet in het rode thuistenue spelen, terwijl voor Frankrijk het witte uitshirt in de tas moet. Deze keuze wordt gemaakt omdat er nog veel zwart-wittv’s in omloop zijn en dit het duidelijkste verschil geeft voor de kijkers thuis.

In april veranderen vertegenwoordigers van de wereldvoetbalbond plotseling van gedachten. Frankrijk moet in het blauwe thuisshirt spelen en Hongarije wordt in het witte uittenue aan de aftrap verwacht. Ook deze mededeling haalt beide bondsbureau’s. Alleen, de Hongaren volgen de instructies op, terwijl Patrelle de brief leest, hem weggooit en vervolgens de inhoud vergeet.

Bij de warming-up van de wedstrijd om des keizers baard -beide landen zijn al uitgeschakeld- valt Frankrijk-middenvelder Henri Michel iets op, Tussen de openstaande ritssluiting van tegenstander András Törocsik is een wit shirt te zien. Hij vraagt meteen aan zijn tegenstander of dat het wedstrijdtenue van de Hongaren is. Nadat hij de bevestiging krijgt dat ze inderdaad in het wit gaan aantreden, luidt hij de noodklok.

Frans traningskamp is 400 kilometer verderop

De FIFA-official die aanwezig is, heeft al snel zijn oordeel klaar. Hij geeft aan dat Hongarije de orders uit Zürich goed hebben opgevolgd en zodoende moeten de Fransen op zoek naar een nieuw shirt. De blauwe thuistenues halen is geen optie. Die liggen vierhonderd kilometer verderop in het basiskamp in Buenos Aires. De Hongaren geven aan dat hun rode thuistenues ook niet in het stadion aanwezig zijn, maar in hun hotel dertig kilometer verderop, liggen.

Terwijl het shirtconclaaf plaatsvindt, gaat het publiek zich roeren en wachten de televisiekijkers op de beelden van de wedstrijd. Ook de Braziliaanse scheidsrechter Arnaldo Coelho doet een duit in het zakje en hij speelt met de gedachte om Hongarije tot winnaar van het duel uit te roepen.

In die heisa komen twee lokale voetbalbestuurders met het idee om de shirts van Club Atlético Kimberly te halen. Ze zien een voor hun bekende taxichauffeur voor het stadion staan en samen met hem rijden ze naar het stadionnetje van de plaatselijke club. Daar aangekomen, blijken de shirts in een kledingkast te zitten met een hangslot. Bezwangerd door hun missie, breekt het drietal het slot open en worden de groen-witte shirts uit de lockers gehaald.

Olivier Rouyer draagt een broekje met het nummer twintig, maar op zijn shirt staat het cijfer 11 | Foto: FIFA

Bij het stadion aangekomen, doemt een volgend probleem op. De rugnummers op de net gehaalde tenues komen niet overeen met de spelers die Frankrijk wil opstellen. Veel reserves mogen opdraven tijdens het onbelangrijke duel en zodoende staan er spelers in de startopstelling die op de officiële FIFA-lijst rugnummers 18 en 20 hebben. De meegebrachte shirts gaan echter van 1 tot en met 16, waarbij de keepershirts nummer 1 en 12 op de rug hebben staan. De scheids heeft een oplossing voor het probleem. De Franse spelers houden de broekjes aan die bij het eigen uittenue horen en de nummers die daarop staan zijn leidend. Zodoende spelen de spitsen Dominique Rocheteau en Olivier Rouyer respectievelijk met de rugnummers 7 en 11, maar prijken op hun broekjes de nummers 18 en 20.

Het voorval legt de Fransen geen windeieren. Voor het eerst in de wereldbekergeschiedenis wint een team dat in het shirt van een profclub een wedstrijd speelt.

En voetbalbobo Henri Patrelle? Die mocht na het WK zijn bureau leegmaken.


Maradona vernedert Engeland in een hansopje uit Mexico Stad

Maradona loopt juichend weg na zijn befaamde solo | Foto: Wikipedia

Mexico City 22 juni 1986 Kwartfinale
Argentinië – Engeland 2-0

Het shirt waarin Diego Maradona zijn twee meest bekende doelpunten scoort, is gekocht in een winkel in Mexico City. De befaamde solo en Hand van God tegen Engeland maakt ‘Pluisje’ in het uitshirt van Argentinië. Alleen, dat iconische kledingstuk komt pas een dag voor de wedstrijd in het trainingskamp van de aanstaande wereldkampioen terecht.

De Argentijnen hebben een plekje in de kwartfinale bemachtigd door Uruguay met 1-0 te verslaan. Er is alleen geen sprake van feestvreugde. In tegenstelling tot de thuisshirts, waarin kleine ademgaatjes zitten, heeft shirtproducent Le Coq Sportif bij het uittenue geen rekening gehouden met het warme weer in Mexico. Dat blijkt tijdens de wedstrijd tegen Uruguay. Door het vochtige klimaat plakken de uitshirts vast aan de Argentijnse lichamen.

Daarom is Argentinië in de dagen voor de wedstrijd tegen Engeland vooral bezig met het zoeken naar een shirt dat wel ademt. Le Coq Sportif kan niet op tijd nieuwe tenues bezorgen bij Maradona & co. Met een schaar gaatjes maken, levert ook weinig resultaat op. Er wordt in allerijl een andere oplossing bedacht.

Rubén Moschella, kantoormedewerker van de Argentijnse bond, moet in Mexico Stad nieuwe shirts gaan zoeken. De overlevering zegt dat hij veertig verschillende winkels met een bezoekje heeft vereerd, voordat hij met twee verschillende exemplaren terugkomt in het Argentijnse trainingskamp.

De Hand van god | Foto: Wikipedia

Zodoende liggen er een dag voor de kwartfinale twee blauwe kledingstukken in de kleedkamer van de Argentijnen. Maradona loopt langs en wijst naar één van de twee shirts en zou daarbij hebben gezegd: ‘Die, daarin verslaan we Engeland.’

Alleen een aantal uiterlijke kenmerken ontbreken op het shirt. Twee naaisters gaan aan het werk en nemen het logo van de Argentijnse bond en Le Coq Sportif, zo goed als het kan, over. Er zijn wel wat details die niet overeenkomen met het oorspronkelijke uitshirt. Naast de tint blauw, ontbreken de laurierblaadjes bij het embleem van de AFA en zit de haan van de kledingsponsor niet in zijn geheel in de driehoek.

Het deert Maradona niet. Hij scoort binnen vijf minuten twee iconische goals. Een week later is Argentinië wereldkampioen.

Andere opmerkelijkheden

Naast bovenstaande shirtvergrijpen, zijn er nog enkele andere momenten dat er een opmerkelijke kledingkeuze is op het WK.

De sokken van Maradona

Maradona laat ook op het WK van 1990 op het gebied van kledingkeuze van zich horen. Tijdens de kwartfinale van Argentinië tegen Joegoslavië draag hij niet de witte sokken van zijn land, maar de kousen van zijn club Napoli. Met die sokken aan mist hij een strafschop in de beslissende penaltyreeks. Ondanks dat falen, gaat zijn land toch door naar de halve finale.

Costa Rica in het zwart-wit

Tijdens datzelfde WK heeft Costa Rica een eerbetoon aan een van de oudste clubs uit het land in huis. Het uittenue is in 1990 zwart-wit, naar het shirt CS Libertad. Ondanks dat het niet nodig is, wordt het door bondscoach Bora Milutinović, tijdens de tweede groepswedstrijd tegen Brazilië, uit de kast gehaald. De wedstrijd wordt namelijk gespeeld in het stadion van het eveneens in zwart-wit spelende Juventus. De Serviër verwacht dat het publiek daardoor op de hand van Costa Rica is. Het helpt niet. Stadio delle Alpi zit vol met Brazilianen en er wordt met 1-0 verloren.

Duitsland laat zich inspireren door Braziliaanse club

Duitsland wordt in 2014 wereldkampioen. Niet de eindstrijd tegen Argentinië, maar de halve finale tegen Brazilië spreekt tot de verbeelding. Het word 7-1 voor onze oosterburen en het shirt waarin ze zeven keer raakschieten doet de Braziliaanse fans die avond aan een wel heel bekende club denken. Het shirt van de Duitsers zou zijn geïnspireerd op dat van Flamengo. Bespeler van Maracanã, het stadion waar de Duitsers zich tot wereldkampioen kronen.

Voor dit formulier is JavaScript nodig; activeer dit in de browser.
Bedrag € -

Related posts

Spaanse vluchteling als communistische speelbal

Matthijs Snepvangers
25 mei 2020

Waarom commentatoren bij Spaanse scheidsrechters twee achternamen gebruiken

Matthijs Snepvangers
24 november 2022

Een vrouw, auto’s en alcohol zitten de opvolger van Kindvall dwars

Matthijs Snepvangers
18 mei 2020
Mobiele versie afsluiten